Hayallerin özelleştirilmesi

ÉVELYNE PIEILLER

Tezat çok keskin ve karşıtlık rahatsız edici derecede açık: Ulusal müze Louvre, 19 Ekim’de gösterişli bir soygunla küçük düşürülürken, 25 Ekim’de açılan Cartier Çağdaş Sanat Vakfı, aynı gün Le Monde tarafından “prestij ve güç adası” olarak övülüyor. Üstelik bu “ada”, Louvre’un ve Kültür Bakanlığı’nın hemen yanı başında. Tam bir sembol…

Bu durum, en temel sağduyuya layık yorumlara yol açtı. 12 Ekim tarihli Les Échos gazetesi, bu “hayırsever yapının” güzel bir “öncü ruhu” yansıttığını yazarken; 31 Ekim tarihli Le Monde’da, “Louvre’daki hırsızlığın, parasız ve yorgun düşmüş bir kamusal kültür ile zengin ve çevik özel aktörler arasında bir dönüm noktasına” işaret ettiğini belirtiyordu. Çok basit. Biri taraf muhtaç ve romatizmalı; diğerleri ise pırıl pırıl. Bir sonuca varmak çok da zor değil: Kamusal kültür hizmeti elinden geleni yapıyor, ancak ne yazık ki bu çaba yetersiz kalıyor ve destekleri sonsuza kadar artıramayız; hele ki kriz zamanlarında… Üstelik, Pays de la Loire bölgesi tarafından Fransız Kamuoyu Enstitüsü’ne (Ifop) yaptırılan ankete göre, bölge başkanı Christelle Morançais’nin kültür bütçesinde sert kesintiler yapma kararı, özellikle 18 – 34 yaş arası gençler ve işçiler tarafından büyük ölçüde destekleniyor. Öyleyse açık görüşlü olalım, özel sektörün başarısını kutlayalım ve nostaljiye kapılmadan “değişime” geçelim. (1)

Ancak özel sektör ile kamu arasındaki karşıtlık tam olarak net değil. Bu mesele, çok katmanlı ve kusursuz bir şekilde siyasi olan bir hikâye. Eski müze ile hırslı vakıf arasındaki sevinçli ya da hüzünlü çatışma, yanlış kabulleri meşrulaştırıyor ve kamu politikalarının diğer alanlarda olduğu gibi kültür alanında da kaçınılmaz biçimde eskidiği fikrini doğallaştırıyor: Çok pahalı, modası geçmiş, kaçınılmaz kader! Daha yakından bakıldığında bu olayın kaderle ya da kaçınılmazlıkla hiçbir ilgisi olmadığı görülür; bu ikili düelloda yaşananlar tüm resmi anlatmıyor ama aynı zamanda örnek teşkil ediyor.